Zetje

Direct na het afscheid sta ik in het tussenhalletje, blik op oneindig naar de grauwe middag. Rechts van me weet ik de twee zonen, die hun vader begeleiden in die allerlaatste stap. Links van me vormen schoondochters en kleinkinderen een dichte en troostende kring om moeder.

Ik mijmer een beetje na over de dienst die ik net heb geleid. Een dienst die ging over een prachtig leven. Over een lieve vader die tot op hoge leeftijd een fanatieke wielrenner is geweest. Een actieve man die goed voor zichzelf en zijn materiaal zorgde. Die op zaterdagavond zijn spullen klaarlegde voor de volgende ochtend. Die zijn fiets altijd netjes schoonmaakte en onderhield. Heel zorgvuldig. Een mooi en goed mens in alles wat hij deed. Want zo zorgzaam als hij was voor zijn fiets was hij ook voor zijn gezin en later de kleinkinderen. Wat vond hij het geweldig dat ook zijn nageslacht de liefde voor het fietsen ontdekte en dat hij samen met zijn jongens mooie tochten mocht rijden.

Dat deze man enorm gemist gaat worden is duidelijk. Maar de familie weet het zeker en zo hebben we het in de dienst ook benoemd: vader gaat in de hemel vast en zeker door met fietsen. Met eeuwige rugwind, dat is hem gegund. Ik glimlach bij de gedachte.

"Ze zullen er zo wel weer zijn". Op het moment dat ik aan de zonen denk, beweegt er iets in mijn ooghoek. Als uit het niets komt er een wielrenner mijn beeld ingeschoven. Een oudere man, dat kan ik uit de verte zien. Helm op zijn hoofd, donkerrood wielrenshirt aan, zo peddelt hij in rustig tempo over het pad waarvan ik nooit geweten heb dat het er ligt. Kleiner en kleiner wordt hij tot hij een seconde of 10 later uit mijn gezichtsveld verdwijnt. Ik voel hoe ik met mijn hoofd schud en met mijn ogen knipper want ik geloof bijna niet dat ik zie wat ik zie...

Ik sta nog bij te komen als rechts van me de deur opengaat en de broers naar me toe komen. Ze zeggen dat ze vader een zetje hebben gegeven en dat hij nu echt op weg is voor zijn laatste reis.

Maar dat had ik zelf ook al gezien.