.jpeg)
Meestal zit ik achter in de aula, uit het zicht, wanneer nabestaanden na de plechtigheid mee willen naar de crematiekamer. Even na-zitten en er zijn voor als dat nodig is.
Zo ook nu. Ik ben blij dat ik zit. Ik ben moe; de plechtigheid van zojuist was erg emotioneel want het overlijden was onverwacht en heftig.
De familie staat voor in de aula. Aan hun gebogen ruggen zie ik hun verdriet. Sterker nog: het is voelbaar op de plek waar ik zit. Gelukkig zie ik ook hoe hun handen elkaar als vanzelf vinden.
De crematoriummedewerker komt binnen om hen verder te begeleiden. En met zijn binnenkomst gebeurt er iets vreemds: hij is hetzelfde als altijd maar dit keer is het ook heel anders. Hij geeft op zijn eigen rustige manier de familie ruimte, kijkt, vraagt, wacht en gaat hen voor. Ik zie hoe ze twijfelen en dan precies weten hoe ze het willen doen. Samen begeleiden ze hun overledene de aula uit.
Het beeld grijpt me ineens bij de strot en terwijl ik me afvraag waar die golf van emotie vandaan komt zie ik de aulamedewerkster op me afkomen, die tijdens de plechtigheid de muziekinstallatie bediend heeft. In elkaars glanzende ogen herkennen we onze eigen emotie. We halen allebei diep adem en met een diepe zucht glimlachen we voorzichtig: “Heb jij dit ook.. wat is het heftig…”
Even later wordt een van de familieleden door de uitvaartverzorgster teruggebracht naar de aula omdat ze er toch niet bij wilde blijven. Ik zie dat ook deze collega het moeilijk heeft en heb aan een knik genoeg. Ik loop ik naar voren en ga bij het familielid zitten met tissues, een glas water en mezelf. Ze huilt vol overgave. Wonder boven wonder voel ik mezelf heel rustig worden. Als ze is uitgesnikt hoor ik haar zeggen: “Wat een vak hebben jullie.” Het klinkt bijna beschuldigend. Ik zwijg maar begrijp wat ze bedoelt.
Als de familie aan de koffie zit praten wij, de drie professionals die er de hele dienst bij waren, even na. Het is fijn om onze bibberigheid te delen. De cateringcollega’s verwarmen ons met wat lekkers en een luisterend oor en ook andere collega’s komen even vragen. We vertellen die ene collega hoe respectvol en bijzonder zijn optreden was, hoe precies goed. Tranen zijn er niet meer want er is lucht gekomen. We kunnen zelfs weer voorzichtig lachen om de speelse grapjes die collega’s naar elkaar maken. Want de onderlinge sfeer is vertrouwd en goed.
Als ik terugrijd naar huis schalt Pearl Jam door mijn speakers met Alive, Ik test maar eens hoe hard mijn autoradio kan en vooral hoe hard mijn eigen stembanden kunnen.
En thuis ga ik toch eerst maar even een potje heel hard huilen.
Wat een vak hebben we. En al zijn we professionals, we zijn vooral ook gewoon mens. Gelukkig maar.